Tanıdık Kokuların İzinde

Hissedersin bazı anlar,
Aslında o yere ait olmadığını.

Bir başka gelir gözüne onlar,
Dersin kendi kendine, bu insanların içinde benim ne işim var.

Anılar gelir sonra gözünün önüne,
Kendini ait hissettiğin o yerdeki anılar.

Bir rüzgar eser usulca içinden,
O tanıdık kokuları fısıldayan.

Ayakların gitmek ister bilmediğin bir yöne,
Kalbin o eski yuvayı arayan.

Belki bir köprüdür bu geçici durak,
Yeni bir başlangıca açılan bir kapı.

Belki de ruhun yorgun bir misafir,
Gerçek evini arayan bir serüveni.

Kim bilir, belki de her “yabancı” hissediş,
Kendi içindeki gerçeğe bir çağrıdır sessizce.

Ve arayış sürer, ta ki o sıcaklığı bulana dek,
“İşte burası benim yerim” diye fısıldayana dek.