Türkiye'nin Bloğu Gençliğin Yazı Tahtası :)
Yine geldin rüyama.. Seni görmek ama unutmak, Senin gerçek olmadığını bilmek, Uyanınca gideceğini bilmek, Tekrar görme ümidi ile uyumaya çalışmak… Ne zormuş insanın kalbini toprağa gömmesi. Masaya bir bardak eksik koymak, Sevdiğin yemekleri...
Ölümsüz olmak istiyorum. Atatürk gibi, Cahit Sıtkı gibi…. Öyle eserlerim, izlerim olsun ki, Öldükten sonra da hatırlanayım. Umut, ışık, en büyük destekçi olayım. Öyle güzel hatırlasınlar, Öyle güzel okusunlar ki beni, Ölümsüz olayım… Ölümsüz...
İstemek yeter sanmıştım, yanılmışım. Toydum. Aşkım, ikimize ve ben nicelere yeter. Bir kalbi ısıtır, yüzünü güldürür, kara bulutları dağıtır, yolda yürüme gücü verir, sanmıştım. Yanılmışım. Sen bana yoldaş, aşkım bize rehber, yol günahlara sırdaş...
Hiç bilmezdim senden önce, Kalbimin uzaklara taşındığını. Hiç bilmezdim senden önce, Gülüşlerinde Karadeniz’in kaybolduğunu. Tek kelam etmeden konuşmayı, Geçmişe kara kalem çekmeyi, Dualarımın bu kadar süslenmesini, Hiç bilmezdim senden önce. Bir ağma...
İstanbul… Geçmişinde yüzlerce aşk hikayesine şahit olmuş koskoca bir şehir… Başlıkta da belirttiğim gibi sevdaların şehri İstanbul! Ben çok sevdim İstanbul’u, “Neden, ayrı kılan şey nedir?” dediğinizi duyar gibiyim. Şöyle, görülecek gezilecek çok yeri...
İnanmak.. Belki kendime belki bir başkasına.. İnanmıyordum, ne kendime ne başkasına. Yürüdüm bir şafak vakti… Kırmızı ve sarının iç içe girdiği bir görüntüyle tüm dikkatimi kendine çeken göğe baktım.. Öyle masum öyle temizdi ki...
Değerli Dostlar, ALLAH’ın selamı ve rahmeti üzerinize olsun. Bugün “Çanakkale’yi Anlamak” adını verdiğim yazımda, yakın zamanda ziyaret ettiğim Çanakkale’yi ve ALLAH yolunda cihad eden vatanımıza ve dahi namusumuza dokunmak isteyen kirli ellere karşı dimdik...
Bana artık bir şeyler söylemelisin, Birkaç kelam güzel söz duymalı kulaklarım, Biraz güzellik almalıyım...
İtalyan yazar Lucianno, düşünce suçlusuydu. 4m2’lik bir hücreye mahkum oldu, hem de tam 17 sene için! O kahrolası hücreye yerleştiği birinci gün her şey normaldi. Aradan birkaç hafta geçti. Lucianno düşünmeye başladı. “Burada 17...
Mutsuz, telaşlı, kaba kaşığa sığmayan, huzursuz, bu çağın insanı… Sürekli bir telaşla, gidiyor gündüz gece. Ulaşması gereken hedefler koyuyor ancak sonunda bir türlü huzur bulamıyor. Artık mutlu etmiyor bizi, elde ettiğimiz kazanımlarımız. Mutlu olsak...
