TB Blog

Şöyle bir cümleyle karşılaşmıştım geçenlerde: “Ve bazen bir kere değil, bin kere yıkılmamız gerekiyor anlamak için.” Çok doğru bir cümle değil mi? Bazen bazı olayları gerçekle yüzleştirmek istemeyiz. Kalbimizi dinleyip yalnız duymak istediğimizi duyarız....

“Nerelisin?” diye sorsam, “Kibirliyim.” diyecek kadar işi farklı boyuta taşımış insanoğlu. Her şeyi biliyoruz, her konuda bir fikrimiz var. Suizandan çekinmiyor, bencelerle konuşuyoruz. “Bence kesin şöyledir, bence kesin böyledir.” Bir arkadaşımız, dostumuz ya da...

Bir karanlığın içinde avazım çıktığı kadar bağırıyorum. Kime ya da neye hiç bilmeden. Etrafımda duvar yok besbelli. Sesim öylesine bir hiçliğe gidiyor ki… Bir yankı bekliyor içim, dört duvar bir oda. Bir el boğazıma...

Sevmek için yürek gerek diye bir söz vardır. Hepimizin aklında yer edinen bu söze ben pek inanmıyorum. Neden diye soracak olursanız çünkü sevmek için yürek değil kabullenmek gerek her detayıyla, her kusuruyla sevmek, hatalarını...

Bu hissi tanımıyorum. Öyle sanıyorum ki ilk defa yaşıyorum. Bir türlü oturmuyor içimde. Geceleri beni huzursuz ediyor. Hayır, yanılıyorum. Tüm gün beni huzursuz ediyor. Dengesizleşiyorum git gide. Öfkeleniyorum da çoğu zaman. İçimi hiç dinmeyen...

Bir gün, bir uçurtmayla tanıştım. Rengarenk gövdesi ve süslü bir kuyruğu olan güzel bir uçurtmaydı bu. Tanıştığımıza o da memnun olmuş olacak ki konuştuk biraz. Anlattığı hikayeleri dinledim ve o konuşurken büyük bir hayranlık...

Etrafımdan anlam veremediğim sesler geliyordu.. Annem bazen uzun uzun ağlıyor, bazen de babamla içine sığmayan heyecanını hissediyordum ama anlamıyordum. Bir gün aralarında konuşurken duydum, dünyaya gelmeme çok az kalmış, doğacağım için heyecanlılarmış. Ancak zaman...