Türkiye'nin Bloğu Gençliğin Yazı Tahtası :)
“Evvela kendini bulmak gerek.” derler. Ben bulabildim mi seni ey kendim? Onca savaşların, çakıllı yolların ardında görmek istediğim sen miydin? O zaman neden çıkmadın karşıma? Beni, kendimi neden bir kabusa hapsettin? Uyanmak için canımı...
Yinelenen tarihler, yenilenmeyen olaylar.. Buruk bir gülümsemeden epey uzağız bu sefer. Yanılgıların dibine bir çamur misali bata çıka yol aldık bunca yıl. Kurulan hayallerin ortasına bir duvar örmüş ve farkına varmamışız. Meğer o duvar...
Gecelerin sabaha ulaştırmadığı bir kadının hikayesini anlatacağım şimdi.. Karanlıklarının içine hapsolmayı tercih değil de lütuftan gören bir kadın. Böylesinin daha güvenli olacağına eminmiş gibi yaşamına devam ediyor. Sorgulamayı, isyan etmeyi bırakalı çok olmuş belli...
Ezberlenmiş cümleler, kalıplaşmış ruh halleri ve donuk bir yaşam… Son zamanlarda yalnızca bunlardan ibaretiz. Nasılsın sorusunun iyiyim cevaplarıyız her birimiz. Gerçekten iyi miyiz bilinmez tabi.. Öylece söylenir ve geçilir ki karşımızdaki merak etmez zaten, öyle...
Uzun zaman sonra kalem ve defterle buluştu ellerim. Beni yazmaktan alıkoyan neydi bu kadar bilinmez. Belki de zamana bırakınca zamanın bırakmadığını gördüm. Belirsizliklerde kayboldum, karanlığa yolumu sordum. Zaman sonra geri döndüm. Karanlık bir arpa...
Bir yaz gecesi sıcağı çekiyor canım. Hafif müzik eşliğinde yüzüme vuran rüzgarı hissetmek… Başımı kaldırdığımda yıldızların parıltısına şahit olmak istiyorum. İçimden bir dilek tutup, onu orada bırakmak… Kayan yıldızların peşine takmak istiyorum. Denizin esintisini...
“Uzun zamandır yazmadım.” diyerek geçtim kalemin başına. Özleşmişiz belli. Öyle ki soluk almadan hareket ediyor ellerim. Ve sen, bunu okuyan kişi… Vuslatıma şahit oluyorsun, hoş geldin. Kendime olan yakarışlarımın ortağı olacaksın, iyi ki geldin....
Canımı yakan cümleler kurmuştum çoğu kez fakat hiçbiri bu kadar acıtmamıştı. “Git.” demiştim net bir şekilde. “Git…” Aslında “Gitme.” demek istemiştim, “Bırakma, ben bir başıma yapamam bu bedende. Ne olur terk etme beni..” Sözlerimin...
Bir yazmak düşüyor yüreğimin ücra köşelerine. “Gelme.” diyorum umutsuzca, “Gelme, git buradan. Yazarsam yaralanacağım, biliyorum. O yüzden yaklaşma bana. Acılarıma bir yenisini ekleme.” Kalem, elimde çaresizce titriyor. Biliyorum, mürekkebi içine sığmıyor. Yüreğime işlenen acının...
