Author: Nadiye Durukan

“O adam o köşeyi hiç dönmedi, odanın içi sisle kaplanmadı, o gün yağmur yağmadı, kimse bayılmadı ve eczacı o çiçeği hiç almadı.” Ne ben bana kaldım ne de bildiklerim. Tüm yollar kapandı, ahşap evin...

“Uzun zamandır yazmadım.” diyerek geçtim kalemin başına. Özleşmişiz belli. Öyle ki soluk almadan hareket ediyor ellerim. Ve sen, bunu okuyan kişi… Vuslatıma şahit oluyorsun, hoş geldin. Kendime olan yakarışlarımın ortağı olacaksın, iyi ki geldin....

Canımı yakan cümleler kurmuştum çoğu kez fakat hiçbiri bu kadar acıtmamıştı. “Git.” demiştim net bir şekilde. “Git…” Aslında “Gitme.” demek istemiştim, “Bırakma, ben bir başıma yapamam bu bedende. Ne olur terk etme beni..” Sözlerimin...

Bir yazmak düşüyor yüreğimin ücra köşelerine. “Gelme.” diyorum umutsuzca, “Gelme, git buradan. Yazarsam yaralanacağım, biliyorum. O yüzden yaklaşma bana. Acılarıma bir yenisini ekleme.” Kalem, elimde çaresizce titriyor. Biliyorum, mürekkebi içine sığmıyor. Yüreğime işlenen acının...

Bu hissi tanımıyorum. Öyle sanıyorum ki ilk defa yaşıyorum. Bir türlü oturmuyor içimde. Geceleri beni huzursuz ediyor. Hayır, yanılıyorum. Tüm gün beni huzursuz ediyor. Dengesizleşiyorum git gide. Öfkeleniyorum da çoğu zaman. İçimi hiç dinmeyen...

Bir gün, bir uçurtmayla tanıştım. Rengarenk gövdesi ve süslü bir kuyruğu olan güzel bir uçurtmaydı bu. Tanıştığımıza o da memnun olmuş olacak ki konuştuk biraz. Anlattığı hikayeleri dinledim ve o konuşurken büyük bir hayranlık...

“Pencereyi kapatır mısın? Soğuk geliyor.” dedi adam gözlerini kaçırarak. Bir şey demedi ve pencereyi açtı kadın. Neyi kastettiğini anlamışçasına baktı ona. Adam ise kafasını duvara çevirmiş kuşları seyrediyordu. “Göç zamanı geldi demek ki..” diye...

Düşüncenin akışını bozan bir paragraf gibi hissediyorum çoğu zaman kendimi bu hikayede. Anlatılmak istenenden çok uzakta, kendi ifadelerini desteklemek isterken verdiği mücadelenin sonunda yarım kalmış bir paragraf. Anlatmaya çalıştığı şeyleri anlatırken, anlaşılmayacak olmasının verdiği...