Fotoğraf Karesi
Hislerim hakkında ilk defa yalan söylemezken belki birkaç saat sonra içimdeki korkuyu bastırmak için yalan söylemeye başlayacaktım. Şimdi kendi gözlerimin içine baktığımda biraz sonra sönecek olan mutluluktan habersizdim.
Saçlarımız aynı renk değil, hatta gözlerimiz..
Ama ışık öyle bir vurmuş ki bize sadece bizim için yanıyor gibi, gözlerimizin içine bakıp birazcık daha birbirimizi anlayalım diye yanıyor tam tepemizde.
Işık öyle vurmuş ki saçlarımız ve gözlerimiz aynı çıkmış, sanki birbirimiz de gerçekten aynı duygu içersinde gibiyiz.
Ya da ben öyle sanıyorum.
Oysaki hem saçlarımız hem de gözlerimiz kadar farklı düşüncelerimiz. Işık bizi yanıltıyor gibi.
Sanki her yer bulanık ve ayrıntıları anlatamayacak kadar çok loş. Duyduğum ve inandığım her şeyden vazgeçiyorum o an.
Her şeyi bir kenara atıp o ışığın yansıması ile tüm güvenimi ortaya koyuyorum.
Uzaktan bakınca yalan gibi geliyor her şey. Sanki oradaki bedenler orada hiç bulunmadı ve hiçbir şey yaşanmadı gibi.
Her şeyin yalan olduğu gerçeğinin yanında bir de bedenlerimiz duruyordu orda.
Bakıyorum diğer gözlere anlamsız ve soluk, diğer gözlerin yanında cılız ve mutsuz duruyor.
O gözlerin içindekini görmekten, duymaktan çekiniyorum.
O hissiz gözlerin gerçeklerini duydukça gözlerimdeki neşe kayboluyor. İçimdeki çığlıklar dışarı yansıyor ve korkuyor tüm gerçekler, kaçıyor benden.
Sokaktan geçen her insan uyarıyor beni ama ben incinmenin umrumda olmadığını söylüyorum.
-“Görmüyor musun, ışık uzaklaşıyor ve kör kalacaksın.”
– “Bu yalancı ışık beni terk edip bir ömür boyu karanlıkta kalacağımı bilseydim, kör kalmaya razı olurdum.” diyorum çevremdeki adım seslerine.
Gittikçe çoğalıyor bu sesler ama hepsi boğuk bir ses gibi geliyor bana.
Korkup bir ışık arıyorum, çünkü göremiyorum..
Ve gördüğüm o ışık saçan gözlere bakıyorum.Bir anda aydınlanıyor etrafım, sanki bu ömür boyu sürecek ve artık kör kalmayacak gibi hissediyorum.
Evet, bu his her defasında beni köşeye sıkıştırıyor.
Geride bıraktığım tüm o boğuk sesler kesiliyor.
Ya da ben duymak istemiyorum.
Doğruları duymaktan mı, yoksa ışığa inandığım için mi ?
O fotoğraf karesinin içinde olsaydım cevabım “inandığım için.” olurdu.
Şimdi ise bu karanlığın içinde boğuk seslerle beraber cevabım “doğruları duymaktan.” oluyor.
Karanlıktan korktuğumu binlerce kez haykırmama rağmen dönmüyor o ışık.
Yalanlarla dolu bu dünyamda beni kör bırakıyor.
Acı verici olduğunu görmüyor ya da acı hoşuna gidiyor.
Her an bir yerden saldırı gelebilir ama ben gözlerin olmadan göremem.
Kalbim, gözlerin olmadan yolu bulamaz.
Sokaklar, evler, adını duymadığım şehirler onlar benim ışığımı bulmam için çare.
Belki de başka kalpler…
Oralarda bir yerlerde saklanıyor,
Peki ya onu bulmamı istiyor mu ?
Bu kör gözlerle onu sobelememi mi istiyor?
Delilik !
Evin yolunu bulmak zorlaşıyor ama hala ezberimde.
Hele hele önüme koyduğun engeller, yaralanmama sebep oluyor.
Yeterince incitmemişsin gibi.
Bu kadar zorlaştırmanın bir yenilgi sebebi olduğunu düşünmeye başladım.
Artık böyle düşünmek zorundayım.
Kenarda kalan ufak-tefek anıyla yolumu bulmaya çalışıyorum.Artık önünü tam göremesem de olur.
Buna alışmak istemiyorum ama zorundayım.
Çünkü zihnim artık bu oyuna katlanamaz.
Veda sözcükleri tüm o boğuk sesleri susturuyor.
Ve yolun sonunda evi göreceğimi sanarken uçuruma düşüyorum.
Galiba uçurumdan düşerken ışığa ihtiyacım yok.
Düşmemek için ışığına ihtiyacım varken, elleriyle itmişti beni.
Tebrikler, beni sobeledin.
- Cumhuriyet Demek - Ekim 29, 2023
- CUMHURİYET - Ekim 29, 2023
- FİLİSTİN - Ekim 29, 2023
