Author: Umman

Senden sonra da seninle kalabilseydim keşke. Göz bebeklerinin içine doğru derin bir yolculuğa çıkıp dalabilseydim sonsuz boşluğa. Siyahın en koyusunu sende görseydim de beni oraya saklayabilseydin Ya da seni bana bıraksaydın, bir miras gibi...

Gözlerimle süslüyorum geceyi. Bu gece hava biraz ölüm gibi. Biraz toprak, biraz ben… Sence de tuhaf değil mi? Ne ben gelebiliyorum ne de sen. Ne ben göreyim ölümün şenlik kutlamalarını Ne de sen bil...

Şimdi ayrıyız, Saudadem Vuslat bizi ne zaman bulur bilmem. Payıma düşen bu şehirde Sensiz, seninli sokakları geziyorum. Seni düşünmemek gibi bir çabam, Sana yanmamak gibi bir isyanım var. Fakat nafile… Ben yine sana yıkılıyorum....

Ve içimdeki yalçın at, Dizginlerin her gün biraz daha kayıyor elimden. Her gün biraz daha yaklaşıyorum cellatlara. Her gün biraz daha derken, bitiriyorum geceyi.   Biraz daha kapılıyorum sana. Biraz daha… Alıştır beni kendine....

Saat sabah sekiz… Bu gece uyku ya uyanmak ya toprak. Koridorda, soluksuz süren yaygara. İçim ürperiyor ama kabulleniyorum. Bu günün sonu ya hürriyet ya ölüm bana. Koğuşun içinde aklın içine doğru koğuşlar. Mahkumlar, düşüncede...

Şimdi ruhum gömülmüş, bense çiçeğini kokluyorum, mezarımın başında. Öyle iyi, öyle kötü, öyle ki; öylesine bir acı dolmuş kabrin içine. Sensiz kalan gözlerime yaş dolmuş. Fermanlara itaat etmeyen aşıklar dolmuş bu gece mahzenlere. Elleri...