Author: Samet Harman

Kendimi azad ettim hüsnü sevgiden, Yakalanmış bir vicdansıza neyleyim. Ruhun mu alev, yoksa gözlerin mi ateşten? Yüreğim yandı, bitti bir kor ateşten. Yeminim erdi arşı âlâya, Kayboldu gitti yıldızlar arasında. Bir volkan misali yanar...

Oturdum; tahta, sade mi sade bir banka. Yine seni düşündüm. Sadece kimsenin olmadığı o sessiz mi sessiz bankta değil, Her yerde seni, hep seni düşündüm. Seni düşünürken rüzgar eserdi, üşürdüm. Battaniye olsa da buz...