Author: Samet Harman

Gidiyorum karanlık bir yolda, Ağaçların arasından geçiyorum. Sor bana, nereye yolculuk? Tam karşıya; ışığa, aydınlığa.   Sislerin arasındayım, Işık yol gösteriyor. Koysan benim yerime birisini, Kaybolmaz, bulur yolunu. Ama ben kayboldum, korkuyorum.   Konuşuyor...

Yıllardır yoksun, bıktım artık… Görsem de tanımam artık. Sadece hayalimdeki kadarsın, Fazlasında gözüm yok artık. Kalıp durabilirdin benimle, Bir ömür olabilirdik seninle. Çekip gittin kalp evimden, Mutlu olamadık biz seninle. Ara sıra bakarım resmine,...

Anlatılmaz bir derdin ortasındayım, Sıkıntılar çevirmiş etrafımı, dardayım. Bir anlatsam düzelecek sanki… Ya da anlatmayayım, düzelecek mi sanki? Divane oldum yollarında, Sarsaydın, boğsaydın beni kollarında. Bir küçücük sevgim kaldı; Sevgimin, umudumun hepsi kül oldu,...

Kendimi azad ettim hüsnü sevgiden, Yakalanmış bir vicdansıza neyleyim. Ruhun mu alev, yoksa gözlerin mi ateşten? Yüreğim yandı, bitti bir kor ateşten. Yeminim erdi arşı âlâya, Kayboldu gitti yıldızlar arasında. Bir volkan misali yanar...

Oturdum; tahta, sade mi sade bir banka. Yine seni düşündüm. Sadece kimsenin olmadığı o sessiz mi sessiz bankta değil, Her yerde seni, hep seni düşündüm. Seni düşünürken rüzgar eserdi, üşürdüm. Battaniye olsa da buz...