Author: Rabia ARI

“Heeeey! Sen de kimsin? Nereden geliyorsun söylesene? Dilini mi yuttun yahu! Aç mısın susuz musun? Deli misin divane misin?”   İçimden geçirdim ona bakarken “Amma da bitap durumda, hem ne diye soru yağmuruna tutuyorsun...

Hayatta hiç kimseye yapmadığım haksızlığı kendime bu kadar hunharca ve acımasızca yaptığım için.. Hayatımdaki tüm oldurmazları oldurmak zorundaymışım ve sanki oldurmazsam bu benim kalıbıma sığmayacakmışcasına kendime yüklediğim için… Hayatın içinde bir yerlerde tüm yokuş...

Bir karanlığın içinde avazım çıktığı kadar bağırıyorum. Kime ya da neye hiç bilmeden. Etrafımda duvar yok besbelli. Sesim öylesine bir hiçliğe gidiyor ki… Bir yankı bekliyor içim, dört duvar bir oda. Bir el boğazıma...

Tüm bu vaveylanın içinde sana seslenen biri olsun istersin. İstiklal gibi uzun ve kalabalık bir caddede, sadece ama sadece sana koşan biri olsun istersin.Omuzlarını endişeden,stresten öyle kaskatı ve kulaklarının yakınına getirmişken, bir el omzuna...

Sigara paketinde kalmış son dal sigara kadar yalnızım. İçi boş bir teneke gibi ruhum. Zihnim silik… Nefeslerim yarım… Her sabah kalkıp yüzünü yıkamak gibi yaşamak artık. Rutin, sıradan, bıkmış ve umutsuz… Karanlıkta salınırken kollarım....

İnsanı önce delirtip sonra da delirdi deyip kenara çekilmek gibi…Ne bileyim kahkahalarla gülerken insan bir anda kahkaha ata ata ağlar ya.. Karşındaki de ne olduğunu anlamaz, hayat böyle bir şey galiba. Ağır geldi.Bazı şeyler...

Düşmenin de yaşı mı olurmuş deme, oluyor. Hatırlasana bisikletten düştüğün o ilk günü çok da zor olmasa gerek. İlk yaranı, ilk sızlanışını, ilk defa canın yandığında pembe yanaklarına dökülen o tuzlu küçük su damlalarını…Geriye...