Yaşanmayan Yusufcuklu Günler

Bir cümle yazma hakkım olsaydı seni yazardım. Benden gidişini anlatırdım, beni asla anlamayacak herkese. Herkesten aynı şeyleri duyar yine de devam ederdim. Biri geleceğini söyleyene kadar..

Tüm sorularının cevabına sen derdim, tüm yollar sana çıkartırdım, tüm manzaralar senin gözünde toplardım.

Yokluğunun faturasını her dakika kendime kesiyorum. Sokaklardaki sevgililere öfkeyle bakıyorum, yanındaki herkese çirkin diyorum, sana dair ve yanında ben olmayan her şeyi çirkin buluyorum.

Dünyanın iyi bir yer olduğuna dair inancım azalıyor, iyi şeyler un olmuş gibi zihnimden uzaklaşıyor. Beraber yürüdüğümüz tüm sokaklar şimdi düşman, eve sinen kokun her gece boğazıma yapışıyor, zaman her an geçiyor.

Her an alışmak mı oluyor yokluğuna alışamadığımdan mı yazıyorum seni. İki yüz elli altı gün on iki saat yirmi üç dakika yirmi yirmi bir saniye derken sensizliğin her sayısı çoğalıyor zihnimde.

Biz tarihteki hangi mutsuz hikayenin devamıyız?

Biz biz olmayan kaç kişiden bir kişi kalanız?

Kafamda cevabı olmayan bir sürü soru: ”Yemek yedin mi, ceketini aldın mı, parmakların üşüdü mü, kahvaltı saatin hala aynı mı, hiç mi aklına gelmedim, hiç mi özlemedin, hiç mi sevmedin?”

Sonu olmayan, beni hiçleştiren seni çoğaltan soruların yazıya yansıyışı bu cümlelerle. Biz olmadan çirkinleşen ve azalan her şey gibi bu yazının da yok oluşu. Şimdi ne sen ne de ben silebiliriz tarihteki bizsizliği. Oysa bize yusufçuklu günler, çocuk dolu neşeler, baharlar, manzaralar yakışırdı.

Şimdi kendine iyi bak bir daha hiçbir cihanda denk gelemez bizim gibisi, ve kimse sevemez seni benim sevdiğim gibi.