Vedanın Gölgesinde

Mehlikâ, bu mektup son sözümdür sana.
Bir daha yazmam, bir daha düşmem yollara.
Kalemim yoruldu, kâğıtlar usandı,
Ve bu gönül; artık kendinden usandı.

Seni sevmek, bir rüya görmekti belki.
Ama her rüya gibi sabah boğdu bizi.
Gözlerinde aradığım sonsuz cennet,
Meğer benim içimde hiç var olmamış.

Sana dokunamadım, seslenemedim,
Yollar hep iki ayrı uçtaydı çünkü.
Bir ömrü adadım, ama sonunda gördüm.
Bazı sevdalar, sadece hikâyedir, bitti.

Bugün adını son kez fısıldıyorum,
Bugün yıldızlara, sana dair son masalı anlatıyorum.
Bir daha ne gece seni arar,
Ne sabah seni anımsar; bu kalp artık susar.

Mehlikâ, bu aşk bir yangındı, ben kül oldum.
Bir denizdim, ama dalgalarım seninle vurmadı.
Sana son sözüm bu: Hicran güzeldir bazen.
Çünkü aşk, en çok kaybettiğinde derindir.